W kulturze Ameryki muzyka folk odnosi się do "folk music revival" co reprezentują tacy muzycy jak Woody Guthrie, Pete Seeger, Bob Dylan, Joan Baez i Leonard Cohen. Oni popularyzowali, zachęcali i zmieniali w różny sposób liryczny styl lat '50 i '60.
Amerykańska muzyka folk nie ma pochodzenia, które można nazwać, bo to jest bardziej tradycja niż rozrywka. Niektóre pieśni są tak stare, że można je uznać za ustną historię. Pieśniarze jak Leadbelly czy Guthrie opowiadają coś czego nawet nie ma w książkach do historii.
Od początku ten folk był muzyką klasy pracującej i rzadko dochodziło do komercjalnego sukcesu. Z definicji jest to coś co każdy może zrozumieć i każdy może uczestniczyć. Pieśni folk dotyczą wojny, pracy, praw obywatelskich, trudności gospodarczych oraz nonsensu, satyry i oczywiście jest też o miłości.
Od samego początku amerykańskiej historii folk był wtedy gdy ludzie tego najbardziej potrzebowali. Najwcześniejszy folk zaczął się na polach gdzie pracowali niewolnicy i to były pieśni spirytualne jak na przykład “Down by the Riverside” ... Wyrażały trudności ale były też pełne nadzieji.
Down By the Riverside | Playing For Change | Song Around the World
https://www.youtube.com/watch?v=nQ1gHm8v3ek
W latach '30 doszło do dużej popularności folk gdy nastąpił krach giełdowy i robotnicy rozproszyli się i wszędzie szukali pracy.
Potem w latach '40-tych z muzyki folk zaczęła się muzyka 'bluegrass' z takimi wykonawcami jak Bill Monroe i Blue Grass Boys.
W latach '60-tych zmartwieniem robotnika nie były zarobki tylko prawa obywatelskie oraz wojna w Wietnamie. Piosenkarze folk zbierali się w kafejkach San Francisco i New York. Pojawiły się gwiazdy jak Bob Dylan, Joan Baez, Joni Mitchell i inni. Ten okres muzyki folk oferował komentarz polityczny oraz obietnicę zmian.
W latach '70 muzyka folk zaczęła zanikać, w latach '80-tych piosenkarze koncentrowali się na ekonomii prezydenta Reagana.
A najlepsze jeszcze przyjdzie.
